الدهر انزلنی

امّن یجیب

المضطر

اذا دعاه

و یکشف السوء

و کان حقا علینا نصر المومنین

ما امریکا را زیر پا خواهیم گذاشت.

ما اسرائیل را نابود خواهیم کرد.

ما انقلاب را جهانی خواهیم کرد.

ان شاالله این پرچم را به دست صاحبش خواهیم داد.

و ان شاالله در آینده ای نه چندان دور مزه حکومت اسلامی حضرتش (عجل الله تعالی فرجه) را خواهیم چشید.

بإذن الله تبارک و تعالی...

دوست داری چطوری بمیری؟

قسم به وعده شیرین "من یمت یرنی"       که ایستاده بمیرم به احترام شما

*مجتبی احمدی

جانم

مذاکرات

کشتی پهلو گرفته

الحق و الانصاف کتاب فوق العاده ای بود. تا حالا نشده بود یک کتاب با این حجم رو یک روزه تمام بکنم.

کتابی که در 14 بخش نوشته شده بود و در هر کدام از زبان یکی از ائمه (علیهم السلام) و یا نزدیکان ایشان

نقل شده بود. نقلی از ماجرای سقیفه.

در درون متن و عجین با آن از مطالب تاریخی ای با ذکر منبعشان استفاده کرده که کار را فوق العاده تر هم کرده

است.

خیلی از بخش های این کتاب روضه بود. روضه ای از آنچه بر حضرت صدیقه (سلام الله علیها) و امیرالمومنین (علیه السلام)

و بر فرزندان گرامشان گذشته.

اجرت با حضرت زهرا (س) آقا سید مهدی شجاعی.

مادر! اگرچه تو در زمان حیات پیامبر هم سختى بسیار کشیدى، اما در مقایسه با ظلمت بعد از وفات، آن روزها،

روزهاى خوشى و خوبى و روشنى بود. 
اگرچه تو و پدرم پا به پاى پیامبر، آسیب دیدید، شکنجه شدید و رنج بردید، اما چشمتان مدام به پرچم اسلام بود

که لحظه به لحظه بالاتر می‌رفت و سایه‌اش نفس به نفس گسترده‌تر می‌شد. 
اگرچه روزها و شب‌ها می‌گذشت و کمترین خوراک مرسوم، یک لقمه نان جو هم به دهانتان نمی‌رسید و پوستتان

بیش از پیش به استخوان می‌چسبید، اما رشد اسلام را به چشم می‌دیدید و می‌دیدید که کودک اسلام، استخوان

می‌ترکاند، می‌بالد و خون در رگهایش جریان می‌یابد. 
اگر چه سالها و سالها زیراندازتان، رختخوابتان، سفرة شترتان و همة دارایی‌تان یک تکه پوست گوسفند دباغى شده بود

که همه کار می‌کرد. 
اگرچه زندگی‌تان سراسر جنگ و دفاع بود و هنوز پدر از جنگى نیامده، عرق از تن نسترده و خون از شمشیر نشسته

راهى جنگى دیگر می‌شد و جبهه‌اى دیگر را رهبرى می‌کرد. 
اما دلخوشی‌تان به این بود که پیامبر هست و ابرهاى تیرة جهل و کفر با سرپنجه‌هاى نورانى شما کنار می‌رود و لحظه

به لحظه خورشید اسلام نمایان‌تر می‌شود. 
مگر خود من در سال جنگ خندق به دنیا نیامدم؟! 
مگر سختى، حاکم نبود؟ مگر مشقت، دامن نگسترده بود؟ مگر رنج، پلاس خود را نگشوده بود؟
چرا، ولى یک جملة افتخارآفرین پیامبر، همة سختی‌ها را می‌زدود: 
ــ ضَرْبَةُ عَلى یَوْمَ الْخَنْدق اَفْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلین.
آرى. امروز روز اندوه است، آن روزها، ایام شادکامى بود. 

آقای من

آقای من

سایه ات، همیشه بر سر من مستدام باد

ان شاالله

اگر ان‌شاءاللَّه دنیای اسلام روز قدس را به معنای درست کلمه گرامی بدارد و برای فریاد کشیدن بر سرصهیونیستهای غاصب، مغتنم بشمارد، به میزان زیادی دشمن را شکست خواهد داد وبه عقب نشینی وادار خواهدکرد. شما ملت ایران، ان‌شاءاللَّه با حضور خود نشان خواهید داد که استفاده از روز قدس و فرصت اعلام موضع درقضیه فلسطین، یعنی چه.

۱۳۷۲/۱۲/۱۳

سید القائد

متی ...

مَتَى نَرِدُ مَنَاهِلَکَ الرَّوِیَّةَ فَنَرْوَى

چه زمان به چشم‏هاى‏ پر آبت وارد می ‏شویم، تا سیراب گردیم

مَتَى نَنْتَقِعُ مِنْ عَذْبِ مَائِکَ فَقَدْ طَالَ الصَّدَى

چه زمان از آب وصل خشگوارت بهره‏مند می ‏شویم؟ که تشنگى ما طولانى شد

مَتَى نُغَادِیکَ وَ نُرَاوِحُکَ فَنَقِرَّ عَیْنا

چه زمان با تو صبح و شام‏ می کنیم، تا دیده از این کار روشن کنیم

مَتَى تَرَانَا [وَ] نَرَاکَ وَ قَدْ نَشَرْتَ لِوَاءَ النَّصْرِ تُرَى. أَ تَرَانَا نَحُفُّ بِکَ وَ أَنْتَ

تَؤُمُّ الْمَلَأَ وَ قَدْ مَلَأْتَ الْأَرْضَ عَدْلا وَ أَذَقْتَ أَعْدَاءَکَ هَوَانا وَ عِقَابا وَ أَبَرْتَ الْعُتَاةَ 

وَ جَحَدَةَ الْحَقِّ وَ قَطَعْتَ دَابِرَ الْمُتَکَبِّرِینَ وَ اجْتَثَّتَ أُصُولَ الظَّالِمِینَ

چه زمان مارا می ‏بینى و ما تو را می ‏بینیم، درحالیکه پرچم پیروزى را گسترده‏اى،

آیا آن روز در می رسد که ما را ببینى‏ که تو را احاطه کنیم، و تو جامعه جهانى را

پیشوا می ‏شوى درحالیکه زمین را از عدالت انباشتى، و دشمنانت را خوارى و کیفر

چشانده ‏اى، و متکبّران و منکران حق را نابود کرده‏ اى و ریشه سرکشان را قطع 

نموده‏ اى، و بیخ و بن ستمکاران را برکنده‏ اى

علی، یا علی

....

چو عقول و افئده را نشد ملکوت سر تو منکشف

ز بیان وصف تو هر کسی رقم گمان زده مختلف

همه گفته اند و نگفته شد ز کتاب فضل تو یک الف

فُصحای دهر به عجز خود ز ادای وصف تو معترف

بُلغای عصر به نطق خود شده اند لال تو یا علی

.....

چو عقول و افئده را نشد ملکوت سر تو منکشف

ز بیان وصف تو هر کسی رقم گمان زده مختلف

همه گفته اند و نگفته شد ز کتاب فضل تو یک الف

فُصحای دهر به عجز خود ز ادای وصف تو معترف

بُلغای عصر به نطق خود شده اند لال تو یا علی

....

---

پ.ن: شعر از فؤاد کرمانی