جزو ویژگی های همسن و سالان من هست که هی درباره آینده و مسیر و هدف زندگی فکر می کنیم یا فقط من اینجوریم؟؟
با این که می دونم مسیر پیچیده نیست(از لحاظ مشخص بودن، نه از لحاظ صعب یا سهل بودن ) انگار یک گره ای، یک گیری وجود دارد.
شاید همون تن آسایی و راحت طلبی ای باشد که صاد فرمودند شاید هم چیز دیگری.
شاید هم اصلا این که آدم فکر می کند که باید خاص باشد، و مثل بقیه هی شب و روز نکند اشتباه است. اصلا شاید این لقمه ها از
دهان امثال من بزرگ باشد. بابا سرت را بنداز پایین و درست را بخوان و بعدش هم برو فوق لیسانس و بعدش هم یه کاری اگر شد بکن اگر
نشد هم برو سربازی تا برسیم به 26-27. بیخیال همه چی.
پ.ن: شاید هم همه این ها بهانه است برای...
